GÜLÜMSEMEK..

Mayısın serin rüzgarı esti yüzüme.

Meçhul bir şehrin göbeğinde kalabalık bir cadde ortasındayım…

Birden yanlışlıkla bir kadın koluma çarptı ve irkildim.

Soğuk yüzlü bir kadındı.  Affedersiniz dedi ve yoluna devam etti.  Ne tuhaf ki, kalabalık yüzler içinde yalnız v e ıssız kaldığımı hissettim bir anda..  Soğuk ve donuk yüzlerde telaşlı bir koşuşturmanın arasında kalmıştım. Bu soğuk caddede aradığım ufacık bir gülümsemeydi.

Ama yazık ki artık o tebessüm geçmişin tozlu raflarında kaldığı gerçekti.

Günümüz insanları monotonlaşan hayatların içinde tebessümü bile unutmuştu.

Koşuşturma, telaş, kaygı ve endişe dolu suratlar…

Yine de umudumu yitirmemiştim. Bu caddede mutlu olmayı başarıcım dedim kendime.

 Derken Cadde ortasında birbirleriyle oynayan iki küçük sevimli köpek yavrusu gördüm. O kalabalık içinde aldırış etmeden doyasına birbirleriyle oynadılar. Yaşlı bir amcanın da dikkatini çekmişti.

 İşte bak mutluluk her yerde var , ama yeter ki insan istemeli.. Diye söylendi kendi kendine.

Doğru amcacım dedim. İNSAN İSTEMELİ ONCE GÜLMEYİDE, MUTLU OLMAYIDA… YOKSA YANIMIZDA OLSA BİLE MUTLULUK BAĞDAT GİBİ UZAK OLUR..